نشست بر دو پای عقب با غرور و سرور     چه بالنده چشم گرداند به نزدیک و دور

برآورد نعره، غرید، رزم جُست        به نیروی پنجه همی خَصم جُست

شکم گشنه شد در فراق شکار      ربود عقل و هوش از خرامان نگار

به ناگه هوا جَست تا بگیرد ماه را     خورِ عاشقان بی تاب را

چنان سرنگون شد به اعماق رود        که خود طعمه شد، از غرور و سرور

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: